Termin pomnik przyrody został wprowadzony do użytku przez niemieckiego przyrodnika i podróżnika, Aleksandra von Humboldta na przełomie XVIII i XIX wieku. W Polsce początkiem zaistnienia pomników przyrody w krajowym prawodawstwie był koniec I wojny światowej, kiedy to ukazał się dekret Rady Regencyjnej o opiece nad zabytkami sztuki i kultury, zaś w rok później rozporządzenie Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego o ochronie niektórych zabytków przyrody z 15 września 1919 roku.

Obecnie ustanowienie i zniesienie pomnika przyrody dokonywane jest przez radę gminy w formie uchwały, po uzgodnieniu projektu z Regionalnym Dyrektorem Ochrony Środowiska w oparciu o wyżej wspomnianą Ustawę o ochronie przyrody oraz Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 4 grudnia 2017 r. w sprawie kryteriów uznawania tworów przyrody żywej i nieożywionej za pomniki przyrody. Na gruntach w zarządzie Nadleśnictwa Wronki zlokalizowanych jest 21 pomników przyrody:

• 15 pojedynczych drzew
• 5 grup drzew
• 1 powierzchniowy – stanowisko Długosza królewskiego (Osmunda regalis L.)

Zdjęcia ukazują kilka pomników przyrody z terenu Nadleśnictwa Wronki.

W terytorialnym zasięgu działania Nadleśnictwa Wronki oprócz pomników przyrody znajdujących się na gruntach w zarządzie Lasów Państwowych występuje duża liczba drzew uznanych za pomniki przyrody położonych na gruntach innych własności. Rosną one głównie na trenach miejskich, w obszarze prywatnych posesji, bądź też jako przydrożne pomnikowe aleje lub grupy drzew.